آن همه منافقان که قلب مقدّس رسول‏گرامی ( ص ) را به درد آوردند ، بعد از حضرت
، کجا رفتند که هیچ اسم و رسمی از آنان در تاریخ نیست؟

آیا خدای نا خواسته
، وجود مبارک رسول اکرم ( ص ) عامل نفاق بود و با عروج حضرت به ملأ اعلی ، آنان به
بهترین و پاک‏ترین انسان‏های روی زمین مبدّل شدند؟ که هر گونه نقد و جرح آنان گناه
نابخشودنی به شمار می‏آید؟



آیا خلفای راشدین ، با تبلیغ و پیگیری
خود ، آنان را اصلاح نموده و با اکسیر مؤمن آفرین ، روحیه نفاق آنان را به ایمان
تبدیل نمودند . یا این‏که بعد از رسول اکرم ( ص ) نفاق علنی با نفاق سرّی با یکدیگر
هم‏پیمان گردیدند وپست‏های کلیدی را میان خود تقسیم نموده و در برابر اعتراض دیگران
کار خود را به نوعی توجیه کردند : « نستعین‏بقوّةالمنافق ، وإثمه علیه » عن عبدالملک بن‏عبید قال : قال عمر بن الخطاب : « نستعین
بقوّة المنافق ، وإثمه علیه » . المصنف لابن أبی شیبة ، ج 7 ص 269 ، ح‏120 ؛ کنز
العمال ، ج 4 ، ص 614 . . از نیروی منافقان بهره می‏بریم و گناه آنان بعهده
خودشان می‏باشد!



راستی چرا از میان آن‏همه صحابه ، فقط عمر بن
خطّاب ، حذیفه یمانی را سوگند می‏دهد که آیا من هم جزء منافقانی بودم که در توطئه
قتل و ترور پیامبر گرامی ( ص ) شرکت داشتم : « وذکر لنا أنّ عمر قال لحذیفة أنشدک
اللّه أمنهم أنا ؟ قال لا ، ولا أومن منها أحداً بعدک » تفسیر ابن کثیر ، ج 2 ص 399 ؛ جامع البیان للطبری ، ج 11 ص 16 . .